Artur Ostapowicz

---

Życiorys

Artur Ostapowicz przyszedł na świat 5 stycznia 1897 roku w Ustrzykach Dolnych, które w tamtych czasach należały do powiatu liskiego w Królestwie Galicji i Lodomerii. Pochodził z rodziny, w której ojciec Mikołaj był urzędnikiem kolejowym, a matka Eugenia z domu Czepiła. Wychował się wśród licznego rodzeństwa: miał braci Marię (1895–1969), Stanisława Jerzego (1898–1977), który osiągnął stopień podpułkownika w artylerii oraz Mieczysława Jana (1903–1940), który był podporucznikiem artylerii rezerwy, a także Aleksandra (1900–1921), Karola (1904–1945), Bolesława (1905–1981), Tadeusza (1906–1939), Zygmunta (1910–1977), Witolda Władysława (1912–1940) porucznika kawalerii, Jana (1917–1940) oraz Jerzego (1919–1990). Niestety, bracia Mieczysław i Witold zostali zamordowani w Charkowie wiosną 1940. Warto również zaznaczyć, że za sprawą Mieczysława rodzina przyjęła w okresie międzywojennym wyznanie adwentystyczne.

Artur odbył pięć klas szkoły realnej w Czerniowcach, gdzie jego rodzice posiadali majątek. Dnia 19 września 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich, gdzie przydzielono go do Baonu Uzupełniającego w Suchej. Już 2 stycznia 1915 roku, po przeszkoleniu, został wcielony do 2 pułku piechoty, w którym brał udział w wielu akcjach bojowych, w tym kampaniach karpackiej, besarabskiej, bukowińskiej oraz wołyńskiej. W bitwie pod Gruziatynem, dnia 21 czerwca 1916, został ranny, będąc sekcyjnym w 1. kompanii pułku. Po rekonwalescencji 29 lipca 1916 roku, już jako kapral, przydzielony został do Sądu Komendy Grupy Legionów.

W dniu 1 września 1917 roku Artur został wcielony do cesarski i królewskiej Armii. Służył w Batalionie Strzelców Polnych Nr 18, a w lutym 1918 roku skorzystał z okazji i zdezerterował z frontu rosyjskiego, by wstąpić do I Korpusu Polskiego w Rosji. W korpusie artysta został przydzielony do oddziału kontrwywiadowczego. Po odbyciu kursu oficerskiego w Archangielsku, został mianowany sierżantem 15 grudnia 1918. Jego odwaga oraz poświęcenie podczas walk z bolszewikami na froncie oneskim oraz obosierskim zaowocowały zdobyciem brytyjskiego odznaczenia Military Medal.

Dnia 1 marca 1919 roku Artur Ostapowicz otrzymał stopień podchorążego, a w grudniu tegoż roku wrócił do niepodległej Polski z oddziałem murmańskim przez Szkocję. 1 lutego 1920 roku, po przybyciu do kraju, został wcielony do 64 Grudziądzkiego pułku piechoty, a od maja tego samego roku uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Jako dowódca plutonu oraz komendy kompanii, odniósł drobne rany, a 9 listopada 1920 roku awansowano go na podporucznika w piechocie. W 1922 roku, 10 czerwca, uzyskał awans na porucznika. Następnie pełnił różnorodne funkcje w ramach Wojsku Polskim, w tym dowódcy kompanii oraz komendanta pułkowej szkoły podoficerskiej.

W dalszym ciągu swojej kariery wojskowej Artur kształcił się poprzez kursy, w tym kurs dowódców kompanii w Głównym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie oraz inne kursy uzupełniające. 31 marca 1924 roku otrzymał awans na kapitana, z datą starszeństwa z 1 lipca 1923. W 1934 roku, po długim okresie służby, został przydzielony do Okręgowego Urzędu Przysposobienia Wojskowego oraz Wychowania Fizycznego w Łodzi na stanowisko referenta, a w marcu 1939 roku już na stanowisku kierownika referatu wyszkolenia.

W trakcie kampanii wrześniowej, w nie wyjaśnionych okolicznościach, został wzięty do niewoli przez wojska sowieckie. Przebywał w obozie w Kozielsku, skąd przysłał do swojej żony listy datowane 25 listopada 1939. Ostatecznie, w dniach miedzy 15 a 17 kwietnia 1940 roku, trafił do dyspozycji NKWD, gdzie między 16 a 19 kwietnia stracił życie w Katyniu, a jego ciała zostały tam pochowane. Od 28 lipca 2000 roku jego szczątki znajdują się na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Artur Ostapowicz był mężem Ksawery (Wery) Hauser, Austriaczki, z którą wziął ślub 22 września 1923 roku we Lwowie. Mieli troje dzieci: Krystynę (Wawrzonek), Adama oraz Ewę, zamieszkując przy ulicy Kilińskiego 105 m. 10 w Łodzi. W czasie okupacji niemieckiej, jego żona z dziećmi mieszkała w Łasku, gdzie tragicznie zginęła 18 stycznia 1945 roku podczas bombardowań, w ostatnich dniach działań wojennych.

Ordery i odznaczenia

Artur Ostapowicz to postać, której odznaczenia i wyróżnienia w pełni odzwierciedlają jego heroiczne działania oraz oddanie dla kraju. Wśród przyznanych mu medali i krzyży można znaleźć wiele zaszczytnych wyróżnień, które zdobył za swoje zasługi.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2440 – 19 lutego 1921,
• Krzyż Niepodległości z Mieczami – 15 kwietnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych,
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę,
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (pośmiertnie, 20 stycznia 1998),
• Distinguished Service Order (Wielka Brytania),
• Military Medal (Wielka Brytania),
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja),
• Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy – Francja),
• Odznaka Murmańczyków „Krzyż Północy”,
• Odznaka Pamiątkowa 64 Grudziądzkiego pułku piechoty,
• Srebrny Medal Waleczności 2. klasy – 28 marca 1916.

Wszystkie te odznaczenia stanowią nie tylko dowód na jego poświęcenie, ale także przykład mężnej służby wojskowej i pracy na rzecz społeczności. Odznaczenia te są symbolem jego niezłomnej woli i odwagi, które wciąż inspirują kolejne pokolenia.

---

Oceń: Artur Ostapowicz

---